Kwam laatst op de markt iemand tegen 
die me verbaasd aankeek. 
‘Bestaat u nog?’ 
Had de neiging me om te draaien. 
We raakten aan de praat. 
De man had mij in de jaren zestig 
in de schouwburg gezien. 
Hij was ooit geëmigreerd 
maar terug naar Nederland gekomen 
om zich te zijner tijd in Utrecht te laten begraven. 

Vertelde hem 
dat naast de genetische mazzel, 
het zingen 
er waarschijnlijk voor gezorgd heeft 
dat ik nog steeds met hart en ziel 
zo’n honderdveertig voorstellingen per jaar kan spelen. 
Natuurlijk kraakt het hier en daar 
en spring ik niet zo hoog 
als met achtenzeventig jaar. 

Dus ja meneer 
ik ben er nog. 
En als het aan mij ligt 
nog 
langer nog. 

Herman van Veen